خیار

نام گیاه : خیار

نام انگلیسی : Cucumber

نام علمی : Cucumis sativus

خواص گیاه خیار

با توجه به این که این نبات حدود ۹۶- ۹۷% دارای آب می باشد ولی به علت وفور ویتامین، املاح معدنی و اسیدهای عضوی در تغذیه مدرن امروزی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. از نظر اقتصادی خیار در بین سبزیهای مهم مقام چهارم را بعد از بادنجان رومی، کلم و پیاز دارا است.
اهمیت غذائی خیار سبز از همه مهمتر به نسبت مزه عالی آن می باشد، بر علاوه آن دارای آنزیم های پیتون نیز می باشد که باعث تولید محصولات خوب پروتین می گردد و ارزش غذائی آنرا بالا می برد. خیار دارای نمکیات معدنی نیز بوده مخصوصا مواد اصلی آن فعالیت های قلب و گرده را بهتر می سازد و در آن نمکیات قلوی خیلی زیاد یافت می شود که اینها از تجمع کریستال های مضر در گرده (کلیه) جلوگیری نموده و به خروج آن از خون و بالاخره از جسم کمک می کند.
ارزش غذائی ۱۰۰گرم خیار قابل مصرف
انرژی ۱۲ کالری
پروتین ۰٫۰۶ گرم
چربی ۰٫۱ گرم
کاربوهایدریت ۲٫۲ گرم
ویتامین A ۴۵ واحد
ویتامین B ۰٫۰۳ میلی گرم
مواد سلولوزی ۰٫۹ %
ویتامین B2 ۰٫۰۲ میلی گرم
نیاسین ۰٫۳ میلی گرم
ویتامین C ۱۲ میلی گرم
کلسیم ۱۲ میلی گرم
آهن ۰٫۳ میلی گرم
مگنیزیم ۱۵ میلی گرم
فسفر ۲۴ میلی گرم
خیار از نظر طب قدیم ایران سرد و تر است

مضرات گیاه خیار

کسانی که اسهال هستند و کولیت دارند از خوردن خیار خودداری کنند.
بهتر است کودکان کم سن و سال کمتر خیار بخورند.
کسانی که ناراحتی های معده دارند خیار کم مصرف کنند و فقط بالای غذا بخورند.

مشخصات گیاه خیار

خیار نباتی است یکساله که حدود ۳۰ گونه آن در آسیا و آفریقا به ثبت رسیده است. ریشه خیار سطحی و گسترده است . ساقه خیار مانند سایر نباتات خانواده کدوئیان خزنده و کرکدار بوده و ساقه می تواند به طول بیش از ۱۰ متر نیز برسد.
برگ ها نسبتا پهن بوده و هر یک از ۳ تا ۵ قسمت تشکیل شده و هر قسمت آن دارای کناره های پنجه ای شکل است. یکی از لوپ ها (پنجه ها) به صورت نوک تیز در می آید. گل های پنج قسمتی به رنگ زرد و به قطر حدود ۳ سانتی متر هستند. گل های ماده در خیار فرورفته اند و دارای مادگی طویل هستند که روی ده گل قوی می نشینند. در صورتیکه گل های نر دمگلی ضعیف دارند اغلب ارقام خیار یک پایه با گل های نر و ماده جدا از هم در یک بوته هستند.

تولید مثل گیاه خیار

در مناطق استوائی خیار با میوه بزرگ و کوتاه تربیت و پرورش می گردد و دوره نمویی آن در این مناطق ۸۵- ۹۰ روز بوده و زمان بارآوری بعد از کشت ۳۵ روز می باشد. تحقیقاتی که در قسمت استوائی کیوبا صورت گرفته نشان می دهد که نوع نسلگیری شده در اروپا در مناطق استوائی غیر مناسب و یا کمتر مناسب است طوریکه اکثریت آنها اساسا دارای میوه کوچک بوده و میوه آن همچنان قبل از وقت زرد می گردد که مطابق به خواست مردم عملی نمی باشد و همچنین شدیدا در نتیجه امراض متاثر می گردد.
مهمترین کشورهای تولید کننده این محصول نظر به سطح زیر کشت و مقدار تولید به ترتیب می توان از کشورهائی چون چین، ایران، ترکیه، ایالات متحده آمریکا، ژاپن، اکراین، هلند، لهستان، عراق و اسپانیا نام برد و مصر و سودان از جمله کشورهایی هستند که این محصول با سطح زیر کشت بالاتر پرورش پیدا می کند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.