آویشن

نام گیاه : آویشن

نام انگلیسی : thyme

نام علمی : Thymus vulgaris

خواص گیاه آویشن

از جمله ترکیبات موجود در اسانس آویشن ,می توان به مهم ترین ماده ی تشکیل دهنده ی ان که تیمول نام دارد و دیگر موادی چون متیل کاویکول,سینئول,و بورنئول نیز که در اسانس ان نیز موجود است اشاره نمود.موارد دیگری چون فلاونوئید و تانن هم در آویشن موجود می باشد.
طبع‌ آویشن‌ گرم‌ و خشک‌ است‌.

مضرات گیاه آویشن

مصرف داخلی اسانس آویشن ممنوع می باشد.مصرف خارجی آن در هنگام حاملگی توصیه نمی شود.
در خوردن آویشن نباید زیاده روی کرد زیرا باعث بروز البومین در ادرار می‌شود.

مشخصات گیاه آویشن

آویشن گیاهی با شاخ و برگ معطر,چوبی و چند ساله,دارای ساقه های متعدد و کوتاه,ریشه ی منشعب و مستقیم بوده که برگ های ان به رنگ خاکستری و در اندازه ی بسیار کوچک,دارای گل های کوچک و به رنگ سفید مایل به بنفش دارای ۵ کاسبرگ که به یک لوله ی دو قسمتی منتهی می شوند.بذر آویشن کروی شکل,ریز و سیاه رنگ می باشد.
آویشن گیاهی کوهستانی و معطر است که تنوع زیادی دارد. این گیاه دارای طبیعتی گرم و خشک است و از آن معمولاً به عنوان ادویه برای طعم ‌دارکردن انواع غذاها مانند پیتزا، ماکارونی، لازانیا و بعضی خوراک‌ها استفاده می ‌کنند.
این گیاه در کشور ما معمولاً به صورت خشک شده و پودر مورد استفاده قرار می‌ گیرد ولی در کشورهای دیگر علاوه بر پودر آن، نوع تازه‌اش را نیز در غذا مصرف می ‌کنند زیرا آویشن تازه عطر و بوی بیشتری نسبت به نوع خشک آن دارد.

تولید مثل گیاه آویشن

در شرایط آب و هوایی خشک و نیمه خشک به خوبی رشد می کند.
گیاه آویشن را می توان از راه بذر,قلمه و تقسیم بوته تکثیر کرد.در پاییز قلمه های به طول ۱۵-۱۰ سانتی متر باقطر های مختلف از گیاه تهیه شده و ان ها را در بستر شنی درون گلخانه میکارند.این قلمه ها تا مساعد شدن شرایط محیطی بیرون,در گلخانه ها ریشه دار شده و رشد می کنند.سپس قابل انتقال به زمین اصلی در هوای آزاد هستند.فاصله ی ردیف ۳۰*۳۰ سانتی متر برای کاشت قلمه ها,مناسب به نظر می رسد.در روش تکثیر با بذر,عمق کاشت باید کم و بستر کاشت سبک و نفوذ پذیر انتخاب شود.تماس بذر با خاک پس از کاشت با زدن غلتک ممکن می شود. در روش تقسیم بوته,گیاهان ۳ تا ۴ ساله را تقسیم میکنند.انتقال نهال ها از عرصه ی طبیعی به کشتزار ها نیز موفقیت امیز می باشد.
برداشت آویشن در دو سال اول مقرون به صرفه نبوده,و به طور معمول در سال سوم مطلوب تر است.با توجه به حاصلخیزی خاک و رشد رویشی گیاه, در هر سال می توان ۲ یا ۳ بار برداشت انجام داد.زمان برداشت هنگام گل دهی بوده و سرشاخه های گل دار گیاه تا اندازه ای باید برداشت شوند که بافت های چوبی و بدون برگ گیاه باقی بماند.با این کار می توان سبب کیفیت در محصول برداشتی و رشد مجدد گیاه شد. در شرایط مناسب از هر هکتار اویشن حدود ۱۵۰۰ کیلوگرم ماده ی خشک بدست می اید.

آخرین ورودی ها

مصرف آویشن برای نوزادان

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.